Rozdział 26

Poszłaś do parku gdzie pierwszy raz spotkałaś Harrego, zrozumiałaś, że ten chłopak już nie wróci, że nie ma już Twojego Harrego, chłopaka, który Cię oczarował, zajął Tobą a potem w sobie rozkochał.
Łzy spływają Ci po policzkach, zastanawiasz się co dalej robić,  czy wracać do Polski czy nadal o   niego walczyć, czy to wszystko ma sens. Wiatr zaczyna tańczyć z Twoimi włosami, zrobiło się zimno. Na niebie pojawiły się ciemne chmury zapowiadające deszcz. Przeszły Cię dreszcze, postanawiasz iść do domu i położyć się do łóżka. Wstajesz z ławki, podchodzisz jednak do jeziorka i zamaczasz rękę w wodzie, zamykasz oczy i próbujesz na chwilę się od tego wszystkiego oderwać, łzy zasychają Ci na policzkach, płaszcz szaleje w rytmie wiatru. Wszystko straciło dla Ciebie sens.
Otwierasz oczy, odwracasz się i zauważasz Harrego...
-Co tu robisz?-zapytał
-Ja? Co Ty tu robisz? Skąd wiedziałeś, że tu jestem?
-Nie wiedziałem, przychodzę tu...-przerwałaś Harremu
-"Przychodzę tu zawsze, kiedy chce chwilę pomyśleć i wyrwać się od tego wszystkiego, zdarza mi się nawet popłakać"-zaśmiałaś się delikatnie...zacytowałaś słowa Harrego, które usłyszałaś od niego podczas pierwszego spotkania
-Skąd wiesz?-zapytał zdziwiony Harry
-Powiedziałeś mi to...
-Ale...-Harry nie wiedział co powiedzieć
-Powiedziałeś mi to podczas naszego pierwszego spotkania, była wtedy 2.00 w nocy, ponieważ "noc jest najlepszą porą bo wtedy jest tu zwyczajnie pusto"  i nikt Ci nie przeszkadza i nie wchodzi w Twoje myśli... Wiem o Tobie więcej niż Ci się wydaje-uśmiechnęłaś się delikatnie ale z zawiedzioną miną i ruszyłaś do wyjścia z opuszczoną głową
-Poczekaj !-krzyknął Harry
-Na co? Na co Harry? Na Ciebie? Mam już dość czekania-powiedziałaś to Harremu prosto w oczy cała zapłakana
-(twoje imię) ja chciałbym to wszystko sobie przypomnieć ale nie potrafię, nie potrafię rozumiesz?
-Harry, wiem, ale to bardzo boli, bardzo, bardzo, jak patrzę na Ciebie to widzę kompletnie inną osobę, nie widzę swojego Harrego, widzę zagubionego chłopaka, z którym nie mam nic wspólnego muszę się pogodzić z tym, że mojego Harrego już nie ma-łzy spływają Ci po twarzy
Harry się wzruszył i podszedł bliżej Ciebie
-(twoje imię), wybacz mi, gdybym tylko mógł, przypomniałbym sobie, ale jest to silniejsze ode mnie
-Harry, rozumiem dlatego nie ma to już sensu, nie będę Cię zmuszać do miłości, muszę wyjechać
Zaczął padać deszcz. Jesteście cali przemoknięci.
Zaczynasz płakać i siadasz na ławce.
Harry stoi  5 metrów za Tobą i patrzy na jezioro. Nie wie jak się ma zachować
Łzy lecą Ci strumieniami. Wstajesz z ławki,odwracasz się w stronę Harrego i odgarniasz włosy do tyłu
Harry patrzy na Ciebie szklanymi oczami i nagle zaczyna się uśmiechać
-Czemu się cieszysz?-zapytałaś
-(twoje imię)??! To Ty ! Kochana, przepraszam Cię, przepraszam. Jak mogłem o Tobie zapomnieć? 
Podbiegł do Ciebie i odgarnął Ci włosy
-Już poznaję, poznaję, moja kochana myszko. Teraz już wszystko pamiętam, uwielbiam jak odgarniasz tak włosy. Pamiętam jak byłaś cała przemoknięta, miałaś wtedy na sobie ten płaszcz.
Patrzysz na Harrego i nie możesz uwierzyć, że te słowa wydobywają się z jego ust. Oboje płaczecie. Harry wyciera Ci łzy swoją dłonią.
-Harry?-zapytałaś szczęśliwa
-Tak, to ja. Jestem tu z Tobą.
Wtuliłaś się mocno  w Harrego i poczułaś jego zapach. Twój Harry wrócił. Jest koło Ciebie.
-Kocham Cię-powiedział Harry
Zaczęłaś jeszcze bardziej płakać
-Ja Ciebie też-powiedziałaś przez łzy
-Kooooochaaaaam Cię-krzyknął Harry na cały park najgłośniej jak potrafił
Zaczęliście się całować... 
Cali przemoknięci zaczęliście się cieszyć, dotykać po twarzy, nie dowierzaliście w to co się dzieje... 
-Jesteś przepiękna-powiedział Harry
Jest to najszczęśliwsza chwila w Twoim w życiu. Nic innego nie ma już znaczenia...


KONIEC...


Czekam na duuużo komentarzy <3