Rozdział 28

Całą drogę milczeliście i tuliliście się. 
Dojechaliście do hotelu. Objęłaś Harrego w pasie i weszliście na górę.  Stanęliście przed drzwiami do sypialni, złapałaś go za dłonie i powiedziałaś:
-Jak będziesz gotowy możemy o tym porozmawiać.-i uśmiechnęłaś się
Harry odwzajemnił uśmiech i Cię pocałował w czoło.
-Kocham Cię-powiedział
-Kocham Cię-odpowiedziałaś
Weszliście do pokoju  i Harry położył się na łóżku i zasnął w kilka sekund
Patrzysz na niego szczęśliwa. Twój Harry wrócił i jest koło Ciebie.
Kładziesz się blisko niego i wtulasz. Tęskniłaś za nim, martwiłaś się, teraz już jesteś spokojna. Najważniejsze, że jest obok Ciebie. Też jesteś zmęczona po nieprzespanej nocy więc zasypiasz razem z nim.

Po trzech godzinach otwierasz oczy i widzisz Harrego, uśmiechasz się, delikatnie wstajesz i idziesz do mamy do pokoju.
Zastajesz tam Alberto.
-Gdzie Harry?-zapytał
-Śpi-odpowiedziałaś i ziewnęłaś
-Cześć kochanie,jak się czujesz?-zapytała zmartwiona mama wychodząca z łazienki
-Już o wiele lepiej ale nadal nie mogę uwierzyć, że ktoś mógł zrobić coś takiego.
-My też kochanie-mama siada na kanapie
Usiadłaś między mamą a Alberto i odetchnęłaś z ulga.
-Nawet nie wiecie jak bardzo się ucieszyłam gdy się obudziłam a on był obok.-położyłaś głowę na ramieniu mamy.
Alberto uśmiechnął się lekko.
-Farciarz-powiedział wstając z kanapy- Idę do siebie, zostawię Was same, do zobaczenia-popatrzył na Ciebie i wyszedł w pokoju.
Po 15 minutach poszłaś z powrotem do waszego pokoju. Gdy weszłaś Harry stał przy oknie i rozmawiał z kimś przez telefon po czym szybko się rozłączył.
-Kto to?-zapytałaś
-Nikt, z policji-uśmiechnął się i Cię przytulił 
-Chodź-Harry wziął Cię za rękę i poszliście na kanapę
Złapał Twoje ręce i zaczął mówić:
-Opowiem Ci co się wydarzyło, ale proszę wysłuchaj mnie do końca.
-Oczywiście-powiedziałaś zaniepokojona
-Wtedy przy fontannie to wszystko było zaplanowane, one wiedziały, że tam będę, że będę tam z Tobą. Nawet nie wiesz co one chciały zrobić. (na Harrego twarzy pojawił się strach). Nie ważne...-zaczął się jąkać.-One kazały mi zostawić telefon, zgodziłem się. Nie używały siły ale robiły coś znacznie gorszego. Męczyły mnie psychicznie. Ja...ja nie wiedziałem co robić więc słuchałem ich poleceń. Myślałem, że wcześniej mnie znajdą ale one to przygotowywały od dawna, czekały tylko aż zobaczą nas pod fontanną. -Harremu zaczyna lecieć łza.-Nie mogę powiedzieć Ci wszystkiego bo nie jest to przyjemne ale chcę żebyś wiedziała, że już wszystko w porządku i że bardzo za Tobą tęskniłem.
Patrzysz na niego szklanymi oczami, nigdy go takiego nie widziałaś. Boisz się o niego.
-Harry, ja, bardzo mi przykro, że musiałeś przez to przejść-zaczęłaś lekko płakać
-Spokojnie, nie musisz nic mówić, już tu jestem
-I co, policja nic z nimi nie zrobi? Czemu twój ochroniarz nie zareagował?
-Zrobiły to tak szybko i niezauważenie, że nie był w stanie tego wyłapać.
-Ale był koło nas
-Wiem, nawalił.
-Nie wiem, wywal go i znajdź lepszego ochroniarza, jak mógł czegoś takiego nie dopilnować?-podniosłaś głos zdenerwowana.
-Spokojnie, już wszystko dobrze-Harry Cię przytulił a Ty zaczęłaś się uspokajać. 
-Kiedy pomyśle, że coś mogło Ci się stać, to...-zaczęłaś mówić
-Wiem kochanie, musiało być Ci  ciężko. Nie mówmy już o tym, prtoszę
-Oczywiście-powiedziałaś twierdząco-jesteś głodny?
-Jak wilk-powiedział Harry
-Zabieram Cię na kolację-powiedziałaś i się uśmiechnęłaś
Złapałaś Harrego za rękę i zeszliście na dół do restauracji...