Rozdział 26

Jest 6.00 nad ranem. Budzisz się, zapalasz światło. Idziesz w stronę lustra. Zauważasz rozmazany tusz, rozczochrane włosy oraz bladą i zmęczoną twarz. Zaczynasz znowu płakać, nie wierzysz w to co się dzieje. Zostawiłaś wczoraj włączony telewizor. W wiadomościach mówią o tym, że Harry zaginął. Szybko go wyłączasz. Bierzesz telefon i dzwonisz na policję dowiedzieć się czy są jakieś poszlaki. W dzień zaginięcia Harrego opisałaś wygląd tych dziewczyn, policja sporządziła portrety. 
-Dlaczego to tak długo trwa? Ich rodzice się nie zgłosili?-zaczęłaś krzyczeć do słuchawki płacząc.

Do drzwi puka Alberto, wpuszczasz do. Siada na kanapie i patrzy na Ciebie zmartwioną miną.
-Wszystko będzie dobrze, znajdą go
-Skąd możesz to wiedzieć?-włoska policja działa bardzo szybko i są naprawdę profesjonalni, znajdą go, obiecuję.
-Obiecujesz?-powiedziałaś ze łzami na policzkach
-Tak-odpowiedział Alberto wstając z kanapy
Podchodzisz do niego i się do niego przytulasz. Alberto Cię lekko obejmuje, a Ty zaczynasz płakać mu w ramię. Po chwili do twojego pokoju wchodzi Majka.
Podbiega do Ciebie i Cię przytula
-Harry się znajdzie prawda?-zapytała Majka i zaczęła płakać razem z Tobą 
-Tak, obiecuję, zrobię wszystko aby się odnalazł-powiedział Alberto a Ty jeszcze bardziej się w niego wtuliłaś. Przypomina Ci się jak przytulałaś się tak do Harrego. Odsuwasz się od Alberto i siadasz szybko na łóżku.
-Co się stało?-zapytał
-Przepraszam, przypomniałam sobie o..-zaczęłaś jeszcze mocniej płakać
-O Harrym, wiem, na pewno Ci go brakuje-powiedział Alberto i poklepał Cię po ramieniu.
-Tak, chcę go przytulić, pocałować, dotknąć...-zaczęłaś mówić
-Tak, wiem-przerwał Ci Alberto
Spojrzałaś na niego i zrozumiałaś, że nie powinnaś była tego mówić.
Alberto usiadł na kanapie i oparł brodę o dłonie.
-Majka, mogłabyś nas na chwilę zostawić?
-Tak-powiedziała smutna i wyszła z pokoju.
Podeszłaś do Alberto
-Alberto?-powiedziałaś z zaschniętymi łzami
-Tak?-powiedział smutny
-Nie obraź się ale zauważyłam, że...
-Poczekaj-przerwał Ci Alberto-wiem do czego zmierasz. Ja Ci wytłumaczę-wstał i zdenerwowany zaczął powoli mówić patrząc Ci w oczy.-Wiesz jak to jest gdy Twoje życie wygląda zwyczajnie i pewnego dnia poznajesz osobę, która nie wiedząc o tym przewraca twoje życie do góry nogami?-spojrzałaś na niego szklanymi oczami, nie wiedziałaś co powiedzieć
-Alberto, ja-zaczęłaś się jąkać
-Nic nie mów-Alberto podszedł do drzwi i szybko wyszedł zakrywając oczy


Przepraszam, że taki krótki, w niedzielę nadrobię <3